Miesiąc: maj 2018
Witajcie.
Co u mnie? W zasadzie, od ostatniego wpisu przemyśleniowego, niewiele się zmieniło, poza pogodą, która doprowadza mnie do białej gorączki.
Jest tak gorąco i tak mnie głowa boli, że ja ledwo jestem w stanie się na pracy skupić. A Snape mówiący Avada Kedavra, co mniej więcej minutę, w najlepszym razie, zamiast pomagać, tylko utrudnia. 😀 Więc słuchajcie, jak tu żyć?
Z takich ciekawszych rzeczy, ma dzisiaj kurier przyjść, a dokładniej trzech kurierów, no chyba, że jeden kurier przyniesie trzy paczki, bo chyba wszystkie trzy są z tej samej firmy kurierskiej, no dobra, na pewno dwie, ale się okaże to później.
Nic, kończę i idę starać się pracować dalej, chociaż nie jest to wcale proste.
Miała przyjechać moja mama na weekend, z bratem i ze znajomym, ale oni też nie cierpią upałów, u nas to rodzinne, także też raczej nie przyjadą.
No i na koniec, żeby było ciekawiej, wydzwaniają do mnie spamy, tych telefonów potrafi być po dwa na dzień. Gdyby nie aplikacja TrueCaller, byłoby ich jeszcze więcej, więc dzięki Bogu, że coś takiego istnieje.
Teraz na serio kończę.
Trzymajcie się i do następnego. Postarajcie się nie ugotować. W taką pogodę to się nawet nie bardzo chce jeść.
A. J.
Edit: Jeden kurier przyniósł wszystkie trzy paczki. Wokuś jest świetny, nawet łopatkę dali nam do kompletu, taką drewnianą. 🙂 Kocyki i prześcieradełka też są fajne, no i prezent dla mamy też wygląda na bardzo interesujący, ale nie wiem, bo jest tak ładnie zapakowany w papier i przewiązany wstążką, że nie zamierzam tego psuć, liczę natomiast, że jej się spodoba, tym bardziej, że to jest to, co ona lubi, z dodatkiem. 🙂
Kategorie
Enya – How Can I Keep From Singing
Witajcie.
Przyszła pora na nowy awatar, z racji, że dawno niczego nie było. Tak, znowu Enya, ale nic nie poradzę.
Swego czasu ta piosenka miała dla mnie ogromne znaczenie. Zostało to zresztą do dziś. 🙂
Miłego słuchania.
A. J.
Witajcie.
Dawno żadnych przemyśleń nie było, a że obecnie jestem w nastroju typowo przemyśleniowym, to może warto by kilka słów napisać.
Na początek może kilka słów wyjaśnienia, skąd się wzięły moje dzisiejsze przemyślenia.
Mam przyjaciela, który choruje na dystrofię mięśniową Duchenne'a, inaczej mówiąc zanik mięśni. Wyróżnia się kilka rodzai dystrofii mięśniowych, lecz ta dystrofia, Duchenne'a jest chyba najgorszą z dystrofii. Ci, którzy choć trochę są zorientowani w temacie, przez serial medyczny czy przez jakieś inne źródła, wiedzą, że choroba ta objawia się zanikiem mięśni. Na początku człowiek się jakoś porusza, wolniej, nie biega, nie skacze, ma problemy z równowagą i tak dalej, natomiast z wiekiem jest coraz trudniej, aż w końcu taka osoba ląduje na wózku. Jak też wiadomo, nie ma żadnego sposobu na wyleczenie się z tej choroby, więc w rezultacie takie osoby bardzo młodo umierają.
No, dość wstępu, czas na rozwinięcie.
Boże, jakie życie jest kruche. Słuchajcie, dowiedziałam się dzisiaj, że choroba postąpiła tak bardzo, że zaatakowała mu serce i… nie mogę, nie mogę wyjść z oszołomienia. Pierwszy straszny szok już minął, ale mam poczucie, że… nie wiem, czuję się tak jakoś… Straszne to jest, po prostu. Przecież życie jest takie kruche, a my… Niekiedy ludzie drą ze sobą koty o jakieś błachostki, nie wiem, że ktoś komuś coś źle powiedział, że jak ta osoba mogła tak zrobić… A przecież dla takiego człowieka takie drobiazgi wcale nie są ważne. On bierze z życia garściami tyle, ile się da, nie przejmując się takimi drobiazgami. Jasne, przejmuje się tym, że nie wiem, coś mu się rozsypało, związek przykładowo, bo tym to się każdy przejmuje, ale nie przejmuje się drobiazgami typu, że ktoś coś komuś źle powiedział, bo jego to po prostu nie interesuje. On korzysta z życia tak jak tylko może, robi dla siebie, dla innych tyle, ile może, nie czekając na to, co przyniesie kolejny dzień. Nie oczekuje też od nas litości, może wsparcia, ale nie litości.
Także taka moja rada. Korzystajmy z życia tak bardzo, jak tylko możemy. Nie kłóćmy się o jakieś błachostki, bo naprawdę, w życiu nie o to chodzi. Ja rozumiem, że dla każdego co innego jest problemem, ale… dajmy spokój z błachostkami. Pomyślmy o tych ludziach, którzy cierpią dużo bardziej od nas i cieszmy się z tego, co mamy, doceniajmy to piękno, które jest wokół nas, doceniajmy życie, szanujmy ten dar.
Tyle ode mnie.
Przepraszam, że tak refleksyjnie dzisiaj, ale nie mogłam się powstrzymać, a jak się wypisałam, to mi się lżej zrobiło.
Pozdrawiam.
A. J.
Zatrzymaj mnie teraz w swym sercu,
Otulaj, jak mgiełką tęsknotą,
Już zawsze tak będę Cię wielbiła,
I nigdy nie zaśniesz samotny.
Zatrzymaj mnie, w sercu swym ukryj,
Ja przyjdę, gdy tylko zawołasz,
I sprawię, że płakać nie będziesz,
Bo miłość ochroni Cię moja.
Zatrzymaj mnie, przytul tak mocno,
Wiem… szczęście nie może trwać wiecznie,
I sen już się stał niespokojny,
Bo smutek wypełnił znów przestrzeń.
Zatrzymaj mnie, mocno pocałuj,
Jak umiesz, podaruj tą chwilę,
Bo przecież powrócę, gdy zechcesz,
I nieba Ci skrawek uchylę.
A potem, gdy księżyc zaświeci,
Na spacer pójdziemy wśród marzeń,
On drogę nam srebrem rozjaśni,
Odbicie Twe w gwiazdach pokaże…
Kategorie
O moich fabularnych snach
Witajcie.
Dlaczego dziwnych i fabularnych? A no, już tłumaczę. Bo ostatnio, co bym nie zasnęła, czy to w dzieńń na trochę, jak mnie boli głowa i chcę, żeby przeszła, a nie chcę brać tabletki, czy to w nocy, śni mi się fabuła do opowiadań, które mogłabym napisać. Naprawdę. Śni mi się to, co mogłoby być napisane, cała fabuła, kto, z kim, jakie dialogi. Jest jednak jeden problem. W momencie, kiedy się budzę, nic z tego nie pamiętam. I to jest smutne, bo ja wiem, że mogłabym coś napisać, coś nowego, ale… jak, skoro nie pamiętam swoich fabularnych snów? Swoją drogą, chyba mam coś takiego po raz pierwszy. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzało. Jasne, miałam sny, które były do tego stopnia pokręcone, że przeradzałam je w opowiadania, ale nie były to sny fabularne, tak jak jest w tym przypadku. :O
Ktoś ma jakieś rozwiązanie na zapamiętywanie?
Pozdrawiam.
A. J.
Kategorie