Kategorie
Świątecznie

Niespodzianka

Kategorie
Świątecznie

Zapowiedź i coś jeszcze

Kategorie
Awatary

Enya – Oiche Chiuin

Witajcie.
Teraz przyszła pora na awatar świąteczny. I tak, znowu Enya. Tym razem po irlandzku i tym razem Cicha
noc, Silent Night, Oiche Chiuin i tak dalej. 🙂
Jeszcze raz wesłoych świąt.
Pozdrawiam.
A. J.

Kategorie
Świątecznie

Życzenia świąteczne

Witajcie, Eltenowicze.
Prawdę mówiąc, nie wiedziałam, do której kategorii ten wpis zamieścić. Nieważne.
W każdym razie, chciałabym Wam życzyć wszystkiego, co najlesze na te święta. Zdrowia, szczęścia, błogosławieństwa
Bożego, żeby one były cieple, rodzinne, żeby nie były takie sztuczne. Wiem, że tego nie da się uniknąć,
ale… na tyle, na ile to możliwe, postarajcie się.
Gdybym miała warunki, zrobiłabym dla Was coś wyjątkowego, ale… na ten moment nie bardzo mogę. Natomiast
jeśli znajdę chwilę, na pewno postaram się coś ogarnąć.
Na ten moment to tyle.
Trzymajcie się i… wesołych świąt. 🙂

Kategorie
Awatary

Ryszard Rynkowski – Natalie

Witajcie.
Dawno nie było żadnego awatara. Czas więc to zmienić.
Do piosenki, którą dzielę się z Wami dziś, mam ogromny sentyment. Nie pokazuję jej Wam jednak w wersji
studyjnej, a jest to nagranie z całą orkiestrą z płyty Razem, wydanej w 2012 roku.
Oryginalne wykonanie tej piosenki należy do, świętej pamięci, Krzysztofa Klenczona. I możecie wierzyć
mi lub nie, ale wcale oryginał do mnie nie przemówił. Ja rozumiem, taka była wizja artysty, ale w wykonaniu
Ryszarda Rynkowskiego brzmi ona dużo, dużo lepiej.
Poniżej artykuł, który mówi o powstaniu tej piosenki.

Piosenkę „Natalie. Piękniejszy świat” zadedykował swojej urodzonej w USA córce. Niestety, nie dane im było długo nacieszyć się wspólnie nowym, lepszym życiem.
Jacqueline Natalie, druga córka Krzysztofa Klenczona, urodziła i wychowała się w Stanach Zjednoczonych, gdzie muzyk wyemigrował z rodziną w 1972 r. To dla niej skomponował swój wielki przebój ze słowami Janusza Kondratowicza, który po latach w Polsce wylansował Ryszard Rynkowski.
Krzysztof, śpiewając „O Natalie, masz przed sobą świat piękniejszy, lepsze dni”, gorąco wierzył, że Ameryka zapewni dziewczynce godniejsze życie niż to, jakiego on zaznał.
Urodził się przecież w czasie okupacji w Pułtusku. Jego rodzice, uciekając przed Sowietami, przeprowadzali się kilkakrotnie, aż osiedlili się w Szczytnie. Wychowywał się natomiast w trudnych czasach stalinizmu.
Na wyjazd do USA namówiła go żona, Alicja. Tam mieszkali jej rodzice. Latami marzyła o przeprowadzce i czekała na pozwolenie na wyjazd. Dostała je dopiero, gdy byli już małżeństwem, a ona spodziewała się dziecka.
To Krzysztof zaproponował, by w ósmym miesiącu ciąży pojechała do USA i tam urodziła ich córkę, aby dziecko miało podwójne obywatelstwo. Do kraju wróciła z 4-miesięczną Karoliną i od tej pory często poruszała temat emigracji.
W końcu Krzysztof uległ
18 kwietnia 1972 r. zagrał pożegnalny koncert w Sali Kongresowej. W maju wsiedli na statek Batory. – Tutaj w Polsce osiągnąłem już szczyt, nade mną jest już tylko sufit. Wiem, że będzie trudno, ale trzeba zakasać rękawy – mówił przed wyjazdem muzyk.
Ameryka jednak nie stała się dla niego ziemią obiecaną. Polonia go kochała, wieczorami grał w klubach, ale w dzień jeździł taksówką, którą sam kupił.
Gdy w 1973 r. na świat przyszła Natalie, tchnęła w jego ży cie radość. „Ty mi pomogłaś wygrać z losem, ty czekałaś na mnie w progu i twój nieduży świat był mi wytchnieniem, był nadzieją, Natalie”. Córka, podobna do niego znacznie bardziej niż jej starsza siostra, stała się jego oczkiem w głowie.
– Krzysztof był kapitalnym ojcem. Pomagał, zmieniał pieluchy i dbał o dzieci. Chyba więcej przy nich skakał niż ja – wspominała jego żona. –
Często w domu grał na gitarze i specjalnie dla mnie i dla Jackie śpiewał – zdradza Karolina w książce Małgorzaty Puczyłowskiej „Być dzieckiem legendy”. Ale potrafił być też surowy i wymagający. – Jackie od samego początku była sporą cwaniarą, myślącą, że jej wszystko wolno, na przykład ugryźć Karolinę w rękę, z odbiciem ząbków. Krzysztof postawił ją wtedy za karę do kąta – opowiada Alicja.
Po śmierci ojca przestała mówić po polsku
„Lecz gdy otrzesz pierwsze łzy. Tak jak teraz będę blisko Natalie. A kiedy już dorośniesz i zerwiesz się jak ptak. Wargi zagryzę, nic nie powiem”.
Niestety, Krzysztofowi nie było dane zobaczyć, jak ukochana córka dojrzewa. 25 lutego 1981 r., wracając z charytatywnego koncertu, uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu. Zmarł sześć tygodni później. Wydawałoby się, że Natalie była jeszcze za mała, by w pełni zrozumieć, co się stało. Miała przecież osiem lat. A jednak…
– Jackie zamknęła się w sobie i przez długi okres pozorowała, że ona po prostu nie potrafi mówić po polsku – przyznaje żona Klenczona.
Spełnił się jednak amerykański sen, który dla swej córki wymarzył sobie Krzysztof. Dziewczyna szybko się usamodzielniła. Z sukcesem skończyła college, została pielęgniarką. Dziś pracuje na oddziałach ginekologicznych w dwóch amerykańskich szpitalach.
Wyszła za mąż, ma sześcioro dzieci: pięciu chłopców i dziewczynkę. Drugi z synów do złudzenia przypomina dziadka. – Podczas oglądania dokumentu na ekranie telewizora ukazał się Krzysztof w wieku może 10, może 12 lat, w mundurku harcerskim. A wnuk spytał: „Skąd macie moje zdjęcie?” – opowiada Alicja.
Wnuki przyjeżdżają do Polski, aby na własne oczy zobaczyć, jak sławny był ich dziadek. A w domu śpiewają jego piosenki m.in. „Natalie.

Życzę Wam miłego odsłuchu.
Pozdrawiam,
A. J.

Kategorie
Co tam u mnie

Co tam u mnie, czyli wracam po nieobecności

Kategorie
Co tam u mnie

Relacja z udanego weekendu

Witajcie.
Czas na spisanie wydarzeń weekendowych. 🙂
Piątek. Warszawę zasypało, na Centralny ledwo mi się dotrzeć udało. Przyznam szczerze, że naprawdę, łatwo
nie było, ale należę do ludzi upartych, więc dotarłabym tam nawet po trupach, jakby było trzeba. 😀 Na
Centralnym byłam godzinę przed przybyciem mojego pociągu, który i tak jeszcze się dodatkowo opóźnił.
Chociaż nic nie przebije TLK-i jednej, która była opóźniona o dwieście minut, bo ktoś się chyba pod pociąg
rzucił. Z tego miejsca pozdrawiam panów ochroniarzy z ochrony dworca, którzy mi pomogli, chociaż tacy
crazole z nich, że ja się zastanawiałam, co oni brali. 😀 Serio. Nie będę może przytaczać tekstu, który
i powiedzieli, ale… ten, byli szalenie szaleni. I nie, żeby coś, bo to to nie, w sensie, żebym ja coś
do nich miała, ale miałam mieszane uczucia i trochę nie wiedziałam, czy się śmiać, czy nie. W końcu jak
wsiadłam do pociąu, to się okazało, że to przedziałowy. Ale pomogła mi bardzo miła i uprzejma pani konduktorka.
🙂 W przedziale jechałam z jakąś mamą i jej małym chłopczykiem, taki mały rozbrykany dwulatek, którzy
przez całą drogę nie chciał spać, a jak już dojeżdżaliśmy do Głównego, to się tak biedactwo rozpłakało,
że cały wagon go słyszał. Z kolei naprzeciwko mnie siedziała jakaś dziewczyna. Nie wiem, ile ona mogła
mieć lat, ale sądząc po muzyce, jakiej słuchała, niewiele starsza ode mnie, a może nawet i w tym samym
wieku. Nieważne. W każdym sytuacja ma się tak. Przychodzi sobie pan z wózeczkiem, pyta, czy ktoś coś
chce. No to ona mówi, że chce wodę, jednak on do niej mówi, że wody nie ma, więc ona prosi o kawę. No
i pyta się jej, ile cukru, czy jedną, czy dwie saszetki, na co pada odpowiedź: Więcej, bo wie pan, ja
taka słodka dziewczyna jestem, glukozy mi trzeba". Miałam problem, żeby się nie śmiać, naprawdę.
Na Główny dojechałam z godzinnym opóźnieniem, gdzie odebrało mnie dwóch panów i pomogło mi znaleźć Natalkę.
Gdy nam się to w końcu udało, poszłyśmy do KFC na shake'a. I wiecie, co Wam powiem? Dawid się ze mnie
rano śmiał, jak mu to napisałam. Po pierwsze: Poznań pod kątem sygnalizacji świetlnej jest bardziej dostosowany
niz Waszawa, bo w Poznaniu pika wszędzie, przynajmniej w tych miejscach, w których miałam okazję przechodzić
przez ulicę, a w Warszawie niekoniecznie. A przecież przed dworcem Centralnym pikać powinno. No nieważne.
A drugie moje odkrycie dotyczy shake'ów właśnie. Wiecie, że one są gęstsze niż w Warszawie? I lepsze
przez to. 😀 Jak dotarłyśmy do Akademika, to Natalia z Kamilem poszli mnie wpisać, znaczy zameldować
i ją też, a jak wrócili, to zamówiliśmy żarcie, które dotarło naprawdę szybko. Później siedzieliśmy do
jakiejś 05:30, co się naśmialiśmy, to naśmialiśmy, a co sięnagadaliśmy, to nagadaliśmy. Naprawdę, tyle,
co ja się w ten weekend naśmiałam, to chyba dawno aż tyle nie. 😀 Natomiast teksów leciało tyle różnych,
dziwnych, że nie będę przytaczać żadnego z nich, bo nie pamiętam. 😀
W piątek najpierw obudziłam się po dziesiątej, a potem jakoś po dwunastej, a tak mnie głowa bolała, no
tak mnie bolała, że myślałam, że umrę. Ale nic to, nieważne. Hubert do nas wpadł. Pozdrawiam go z tego
miejsca bardzo serdecznie, z nadzieją, że powtórzymy to raz jeszcze, koniecznie. O, nawet rymuję i nie
czuję. W ogóle on też to taki crazol, co się wszyscy naśmialiśmy, to nasze. Najlepsze było, i to muszę
opowiedzieć, siedzimy tak, Natalka coś się nagrywa Izie, znanej tu jako Hazel96 i zaczyna coś do niej
mówić z taką udawaną powagą. Ja tak siedzę koło Huberta, patrzę się na niego, on się patrzy na mnie i
oboje zaczynamy się śmiać. Ale wiecie, nie tak w głos, tylko tak ten, do siebie, że tak powiem, jakkolwiek
by to nie brzmiało. Natalia do nas podchodzi, pyta nas, co jest i… zaraz, jak to wyszło… Czy to Hubert,
czy Natalka… Na pewno Hubert to powiedział, ale kto to wymyślił, nie pamiętam, w każdym razie, padł
tekst: "Puci puci". O, możecie uznać, że jesteśmy chorzy. 😀 Najlepsze, jak Natalia pytała, że do kogo
to było, czy do mnie, czy do niej. W końcu po dojściu do porozumienia, wyszło, że do niej. Ale teksty
leciały takie, że masakra. Także trzeba to powtórzyć. Hubercik wieczorem pojechał, a szkoda, bo jeszcze
by można było posiedzieć, ale się nie dało, a i tak się jeszcze biedak na przystanku wystał prawie godzinę.
Szkoooda, bo zimno było, a on tam sam stał. Eee nie, chyba, że te dziewczyny, co tam były, bo były jakieś
takie, gdzieś tam z daleka je słyszał, się nim zaopiekowały. 😀 Zasnęłam z soboty na niedzielę po pierwszej,
obudziłam się o czwartej, Natalia z Kamilem też się obudzili i znowu się naśmialiśmy, a w ogóle spać
nie poszliśmy, bo stwierdziliśmy, że nam się nie opłaca. Znaczy, my z Natalią nie poszłyśmy, ale Kamil
próbował, tyle że mu nie pozwoliłyśmy, bo on chrapie, ale chrapie tak mega. Ale choć miałam zatyczki,
to mi się w ten weekend wyjątkowo nie przydały. 😀 Na Sylwka się przydadzą. 😀 😀 😀 No a wczoraj wróciłam
do Warszawy, a w ogóle w pociągu jchałam z jakimiś laskami, ja nie wiem, co one oglądały, jakiś film
chyba, ale strasznie sięz niego śmiały, w sensie co chwilę śmiechem wybuchały, tam w ogóle jakaś kobieta
się darła, jakby jązażynali, jakieś dziecko płakało, ja nie mam pojęcia, o co z tym chodziło. 😀 😀 😀
Generalnie wyjazd uważam za udany, tyle, co się tam naśmiałam, to moje, mój dobry humor jeszcze teraz
mi został i jedyne, co muszę zrobić terazz, to porządnie to wszystko odespać. I nieważne, że boli mnie
noga, znaczy łydka, bo moje problemy złydką są standardem i tym nie ma, co się przejmować.
Tym pozytywnym akcentem kończę chyba, życząc wszystkim dnia miłego, pozytywnie zakręconego.
A. J.

EltenLink