Miesiąc: wrzesień 2017

Witajcie.
Nie wiem, czy w tym wpisie wierszem uda pisać mi się. O, pierwsza linijka nie wyszła źle, ciekawe, jak
to dalej potoczy się. 😀
No, ale do rzeczy. Tak generalnie nie mam o czym opowiadać, bo u mnie to nic się nie dzieje, ale to,
że teraz, przy rozmowie z Dawidem, zaczęłam pisać wierszem, jest chyba jakimś złym objawem. Ale to nie
moja wina, że zdania mi się tak układają, że choć nie chcę, to rymować się same zaczynają. I nawet tutaj
nie chcę rymować, a mimo to tak wychodzi i już, nic na to nie poradzę. 😀
A żeby Wam pokazać, w czym rzecz, żeby tytuł miał jakiś tam sens, to pokażę Wam, o czym toczy się nasza
rozmowa, a przynajmniej jej fragmentaryczna połowa. 😀 😀 😀 No, bo jakoś tak wyszło, że Dawid powiedział,
że ma coś na starym komputerze, no to ja sobie przypomniałam o moim złomie i dyskusja się potoczyła wierszem,
rymowana, nieplanowana.
Uwaga, cytat:
"Mój ma w sumie jakieśdwanaście, a i tak jeszcze jakoś chyba się trzyma. Windows XP, dysk 320, a reszty nie pamiętam. 😀 Szczerze, to nawet nigdy nie sprawdzałam, bo jeszcze się nie znałam, gdy go używałam, a jak już się poznałam, to korzystać z niego przestałam".
😀
I jeszcze jeden:
"Do mojego kiedyś kodeki instalowałam, bo sobie Annę German pooglądać chciałam i jak się je doinstalowało, to to pięknie chodziło i działało. Co prawda z internetem łączyć się nie chciało, dysku 1 TB też przyjąć ochoty nie miało, ale i tak był spoko. 😀 A z internetu jak na nim korzystałam, to tylko z podpinanego, z modemu, bo wifi to jeszcze nie miało. 😀 Ale głośników ma chyba z pięć, więc fajnie się na nim oglądało".
🙂
Także, jak widzicie, moje rymowanie ma w życiu codziennym zastosowanie. To chyba ta noc jakaś taka jest,
że rymować się chce. Co ja gadam, to nie noc, to wieczór jeszcze… Ciekawe, czy będą padały deszcze?
Dobra, dość, bo to przestaje być zabawne. 😀 😀 😀
Tak czy inaczej, dziękuję Dawidowi po raz kolejny za poprawienie mojego humoru.
Dobranoc, może. 😀
Pozdrawiam wszystkich serdecznie, no i proszę, abyście pamiętali o uśmiechu, koniecznie. 🙂
A. J.
P.S. Wiem, że już dzień się kończy, ale i tak najlepszego dla wszystkich chłopaków. 😀

Witajcie.
Miałam pisać wczoraj, a że ten mój wczorajszy dzień był dość dziwny, to piszę dziś.
Poszłam wczoraj do lekarza, ale oczywiście nie było tego, co chciałam, jak pech, to pech. Trafiłam więc
na moją nieulubioną siostrzyczkę. Efekt? Efekt jest taki, że mam brać rutina Cea i Ibuprofen, jakby to
mi miało na gardło pomóc. No i oczywiście Strepsils. Kurde, słabo, bo jak mi to pomagać nie będzie, a
pewnie nie, to chyba zwariuję.
Ae i tak jej najlepszy tekst. Wchodzę do gabinetu, ona tak mi się przygląda i tak usiadła, zaczęła klikać
w komputerze myszką i tak siedzimy, pięć minut i słyszę tekst: "No i co ja mam z Tobą zrobić?". Potem
słyszę kolejny tekst, po następnych kilku minutach: "No powiedz mi, co ja mam z Tobą zrobić?". No myślałam,
że umrę ze śmiechu. Kompletnie tego nie rozumiem. Naprawdę, szkoda, że nie było tego lekarza, do którego
chciałam iść, bo on to by mnie w pięć minut ogarnął i dałby mi coś sensownego, a tak, to się chyba będę
męczyć do szaleństwa jakiegoś, czy nie wiadomo co. No nic, zobaczymy.
W ogóle śmiałam się też, bo wchodzę do tego gabinetu śmisznego, a ta siostra zaczyna śpiewać: "Dzieci
wesoło wybiegły ze szkoły". Wiecie, tą piosenkę Elektrycznych Gitar. A ja, niewiele myśląc, jako że tekst
znam, bo kiedyś śpiewałam to na Wieczorze z Muzyką w Owińskah z kilkoma dziewczynami, pociągnęłam wątek
i dośpiewałam: "Zapaliły papierosy, wyciągnęły flaszki". Nic mi nie powiedziała. A szkoda, bo śmiesznie
by było. 😀
Z takich bardziej przyjemnych rzeczy, przed pójściem do Działu spotkaliśmy Linuxa i Kasię, więc porozmawialiśmy
dobre pół godziny. Dziewczyny chciały mnie zaadoptować, znaczy śmiały się, że mnie zakwaterują u siebie
w pokoju, bo wolne miejsce mają, ale odmówiłam. Nie tym razem. 😀
Z jeszcze bardziej przyjemnych rzeczy, to wczoraj minęło dwa lata od dnia, w którym zaczęłam być razem
z Grześkiem, także planujemy w sobotę gdzieś iść, o ile pogoda pozwoli, ale jeszcze nie wiemy gdzie.
A jak pogoda nie pozwoli, to coś zjeść niestandardowego. W ogóle jakieś ciasto bym najchętniej kupiła,
ale nie wiem gdzie można w coś takiego się zaopatrzyć, więc zobaczymy. Jak nie kupimy, to zrobimy blok
czekoladowy. 😀
No, i to na serio tyle, bo się rozpisałam.
Kończę, trzymajcie się.
A. J.

Witajcie.
Na początek może zrobię CTRL +S, żeby nie stracić pisu. 🙂
Pierwsze spostrzeżenie? Nie wiem, dlaczego, ale mój Elten dzisiaj postanowił, że przemówi do mnie Janem.
Tylko, wiecie, jest jeden problem. Ja Jana nie lubię. Naprawdę, uważam, że to taka niższa forma Jacka,
zdecydowanie bardziej wolę Maję. Ale ja nie o tym. Wiecie, co zaobserwowałam? Nie wiem, może Was to zdziwi,
może nie, ale mam nieodparte wrażenie, że Jan gada trochę jak Zborowski. Serio. Taka barwa trochę podobna.
Powiecie, żę zwariowałam? Ale nic nie poradzę, żę tak mi się wymyśliło.
Po drugie? Miałam dziś jechać do lekarza, żeby się na dobre dowiedzieć, co mi się dzieje, bo coś mnie
trafia z tym moim przeziębieniem, tyle tylko, że pogoda dzisiaj skłamała, że padać będzie. Miało być
po południu 95 procent deszcz, ale nie było, no i zamrnowałam sobie szansę. A chciałam jechać do omorowskiego,
do Lasek, bo to jest jedyny lekarz stamtąd, którego lubię, szanuję i który wie, jak mnie wyleczyć. Siostry
Ancilli nie lubię, tak między nami, Eltenowiczami. Jakoś się na jej zawiodłam i na jej leczeniu i w sumie
nie wiem, jak ugryźć temat.
No a po trzecie, znowu spostrzeżenie informatyczne. Wiecie, że moja Ivona nie czyta litery E jak się
przechodzi po znakach? Serio. A najlepsze jest to, że wpisywać się normalnie wpisuje, ale po prostu mi
nie czyta.
To chyba tyle, z mojej pisaniny, wcześniej chciałam napisać coś jeszcze, ale już zapomniałam co, więc
kończę.
Pozdrówki.
A. J.