„Zostań, jeśli kochasz” – moja pierwsza marna recenzja

"- Po prostu myślę, że z pogrzebami jest podobnie jak z samą śmiercią. Można mieć własne życzenia, własne plany, ale ostatecznie nie ma się na nic wpływu".
"Uświadamiam sobie nagle, że umieranie jest proste. To życie jest trudne".
"Czasem człowiek dokonuje w życiu wyboru, a czasem to wybór stwarza człowieka".
"Każdy związek jest trudny. Tak jak w muzyce, czasem zdarza się harmonia, a kiedy indziej kakofonia".

Przyznam szczerze, że trudno mi będzie pisać recenzję tej książki, ponieważ jest to jedna z tych książek, przy której – gdy się czyta ją po raz drugi – chce się płakać. Ale postaram się ją zrecenzować najlepiej jak potrafię.
Główną bohaterką jest Mia, siedemnastoletnia wiolonczelistka i to z jej perspektywy czytamy ową powieść. Wszystko rozpoczyna się, gdy szkoły zostają zamknięte z powodu śniegu. Rodzice, Mia i jej brat Teddy, korzystając z wolnego dnia, postanawiają jechać na przejażdżkę, podczas której dochodzi do tragedii. Rodzice dziewczyny giną na miejscu, a ona wraz z Teddym zostają przetransportowani do szpitali.
Najciekawsze w tej książce jest to, że Mia, opowiada wszystko z perspektywy swojej, ale jest tylko swoim widmem. Jej ciało znajduje się w tym czasie na Oddziale Intensywnej Opieki Medycznej. Przeżywając to, co się dzieje w szpitalu, poznajemy również jej przeszłość, to, w jaki sposób zaczęła grać na wiolonczeli, to, w jaki sposób poznała swojego chłopaka Adama i wiele innych rzeczy. Głównym zadaniem widma, duszy, Nie wiem w sumie, jak określić tą Mię, która opowiada nam wszystko, jest podjęcie decyzji, czy zostanie wśród ludzi żywych, czy też umrze.
Kolejną rzeczą, która w tej książce rzuca się w oczy, gdy się ją czyta, jest muzyka. Mia gra na wiolonczeli, jej ojciec był perkusistą w kapeli, dopóki Nie urodził się Teddy, Adam jest gitarzystą w swoim zespole "Shooting Star". Muzyka towarzyszy wszystkim bohaterom od zawsze, nawet tym, którzy Nie są zbyt muzykalni. To Kim – najlepsza przyjaciółka Mii – przekonała ją, by Nie rezygnowała z grania na wiolonczeli, gdy ta chciała to zrobić. I to ona przyniosła ulotki letniego obozu muzycznego, na który Mia zaczęła jeździć.
"Zostań, jeśli kochasz" to książka Nie tylko o tym, jaka ważna jest muzyka w życiu człowieka, ale też o miłości, przyjaźni i poświęceniu. Kim i Adam Nie byli przyjaciółmi do dnia wypadku. Dopiero wtedy połączyła ich prawdziwa przyjaźń, która pozwoliła uknuć fortel, by Adam mógł się wkraść na oiom.
Jest to historia, która pokazuje, jak wiele mogą zdziałać słowa i miłość, miłość do drugiego człowieka.
Tak jak pisałam, ciężko mi się pisze recenzję tej książki, nawet Nie wiem, czy oddałam jej sens w takim stopniu, by zachęcić Was do jej przeczytania, ale mimo to polecam Wam tę książkę z całego serca.
Przeczytałam ją dziś po raz drugi na potrzeby tej marnej recenzji i zarówno pierwszego razu, gdy ją czytałam, jak i dziś poruszyła mnie do tego stopnia, że będę nią żyła przez kilka następnych dni. Bo ta książka porusza i wciąga. Stawia nas przed wyborem, czy odejść, czy zostać. To tak jak w życiu. Niekiedy też się zastanawiamy, Nie raz, czy z czegoś zrezygnować, czy może jednak osiągnąć cel, do którego dążymy. W tej opowieści Mia również musiała dokonać wyboru. Wyboru, który Nie był wcale prosty, zwłaszcza, gdy okazało się, że zginęli Nie tylko rodzice, ale również jej młodszy brat. Nie zdradzę Wam jednak, jakiego wyboru dokonała. Jeśli przeczytacie, to na pewno się dowiecie.
Powtórzę jednak raz jeszcze. Polecam, polecam i jeszcze raz polecam tę książkę z całego serca. Co wrażliwsi może uronią łzę i wcale im się Nie będę dziwić, bo ja, choć Nie płaczę, mam na to ogromną ochotę.
Nie można obok tej książki przejść obojętnie, czy się tego chce, czy Nie. Można zacząć ją czytać, ale Nie można, gdy już się zacznie, jej Nie skończyć. Jest napisana w sposób prosty, przejrzysty i aż chce się dowiedzieć, co będzie dalej.
Bardzo podobało mi się stwierdzenie pielęgniarki, która powiedziała dziadkom Mii, że to, czy ona zostanie Nie zależy od aparatury czy od lekarzy, ale od niej samej. To stwierdzenie było bardzo ludzkie i wyglądało tak, jakby chodziło o coś zupełnie normalnego, błahego.
Nie wiem, czy coś jeszcze chcę dodać. Myślę, że nie.
Zachęcam wszystkich do przeczytania tej lektury i oceny.
Pozdrawiam.
A. J.

P.S. Wiem, że ta recenzja jest marna, ale mam nadzieję, że następne będą lepsze. 🙂 Muszę się wprawiać,
jeśli kiedyś mam pracować na stanowisku recenzentki. 😀 A jest na to duża szansa, bo u mnie w firmie
mają jakiś taki projekt redakcyjny otwierać. 🙂