O pobycie w KFC

Witajcie.
Nie pisałabym o tym, ale oczywiście, jak się wychodzi w miasto, to często bez przygód nie może się obejść.
Byliśmy dziś z Grześkiem w KFc, bo stwierdziliśmy, że mamy ochotę… Przepraszam, ja stwierdziłam, że
mam ochotę na coś dobrego z KFC. Poszliśmy, grzmiało trochę, jak dotarliśmy do metra, to zaczęło padać,
ale na szczęście uchroniliśmy się przed deszczem. Wsiedliśmy do metra, jedzemy, jedziemy, a jakieś dziecko
strasznie gadatliwe było. Nie wiem ile ono mogło mieć lat, może z pięć, może mniej, nie wiem. W każdym
razie, ci, co są z Warszawy, to wiedzą, a tym, co nie są, już tłumaczę. Są dwa rodzaje metra. Jedno takie
ruskie, stare, a drugie jest nowe, ono się Inspiro nazywa. No i to nowe poza tym, że mówi jaka stacja,
to mówi też, po której stronie otwierają się drzwi. No i tak jedziemy, mija jedna stacja, druga, drzwi
otwierają się po prawej stronie, a to dziecko za którymś razem: "Znowu po prawej, a po lewej nie"? 😀
Druga sytuacja w samym KFC. Stoimy, czekamy, aż pomogą nam dojść do stolika z zamówieniem, przyszedł
koleś, podchodzi do drugiego okienka, coś zamawia i pani się pyta, czy może kurczaka większego chce.
Na co koleś: "Nie, dziękuję. Sam jestem jak taki trochę większy kurczak". 😀 Padłam ze śmiechu.
Była jeszcze jedna sytuacja, ale nie mogę sobie jej przytoczyć, tak żeby nie spalić, więc nie będę jej
opowiadać. Ale generalnie, było bardzo, brdzo fajnie. 🙂
Tym pozytywnym akcentem pozdrawiam. 🙂
A. J.