Miesiąc: styczeń 2018

Witajcie.
Piszę ten wpis z pociągu, więc za wszelkie literówki, jakie mogą się zdarzyć, ale raczej takowych nie będzie, przepraszam. 🙂
Przez pierwszą godzinę siedziałam w wagonie, w którym wysiadło ogrzewanie. Naprawdę. Było tak potwornie zimno, że ludzie to się przenosili do innych wagonów, w których było miejsce. Na szczęście i dla mnie się jakaś miejscówka w ciepłym wagonie znalazła. 🙂 Poza tym? Poza tym, to wstałam dziś o 09:00, bo trzeba było się do końca spakować, coś zjeść i tak dalej.
Najlepsze, że tak wrócę jeszcze do tego niegrzejącego wagonu, to z Kołobrzegu do Białogardu grzał, a od Białogardu coś przestało, znaczy się zepsuło. Podobno w Bydgoszczy mają coś naprawiać, no ciekawe. Ale dość już o wagonie. 🙂
To, co się działo u Moni, w sumie wiecie, z naszych wpisów audio, więc nie będę opowiadać o tym pisemnie, natomiast muszę i tak coś od siebie napisać. Bardzo się cieszę, że pojechałam do Moni, że się spotkałyśmy i że razem tak fajnie spędziłyśmy ten tydzień. Naprawdę, było mi bardzo dobrze i… i kiedyś, mam nadzieję, to powtórzymy. Bo tak, ja tam jeszcze wrócę, myślę, że w wakacje, żeby była okazja pojechać nad morze. 🙂
Monia, dziękuję Ci za wszystko. 🙂 Już tęsknię. :*
Na razie kończę. Trzymajcie się. Napiszę pewnie jutro, albo może dziś wieczorem, jak minęła mi reszta podróży, o ile będę miała siłę.
W ogóle trafił mi się miły pan konduktor. Znaczy mi się zazwyczaj trafiają mili panowie. 😀
Pozdrówki.
A. J.

Witajcie.
Co u nas? W sumie będzie krótko, bo u nas nic cikawego się nie dzieje. Dzisiaj będziemy oglądały film
"Pokój", o takiej dziewczynie, którą jakiś psychopata zamknął w pokoju właśni, gwałcił ją i robił z nią
inne rzeczy i ona mu dziecko urodziła. Też w tym pokoju, bez lekarza ani nikogo takiego. Straszne, ale
podobno warte obejrzenia, więc zobaczymy, wypowiem się pewnie, jak obejrzę.
Wczoraj obejrzałyśmy "Nietykalnych". Z audiodeskrypcją oczywiście. Bardzo lubię ten film. Pokazuje taką
przyjaźń pomiędzy niepełnosprawnym, a zupełnie zdrowym. I tojak temu Filipwoi było źle bez tego Drisa,
gdy on odszedł. Naprawdę, bardzo piękny, głęboki, a jednocześnie niekiedy zabawny jest ten film. Grzesiek
mówi, że w kinie go widział. To też musiało być przeżycie. 🙂
No i to chyba na ten moment tyle.
Trzymajcie się i do następnego.
A. J.

Witajcie.
Jestem na etapie suszących się włosów. Wieczorem będę się pakować, jeszcze muszę iść do sklepu, a jutro
o 05:30 muszę wstać. Jednym słowem, jutro będzie ciekawy dzień. A już najciekawiej będzie, jak dojadę
do miejsce. 🙂 Naprawdę nie mogę się doczekać.
Dzisiaj będę pakować wszystko tak, żeby jakoś się pomieścić, ale na szczęście plecak jest duży, więc
jakoś dam radę. Ciekawe tylko, czy się na półkę bagażową zmieści. 😀
Czy coś jeszcze chciałam? Nie, chyba nie.
Zatem, Monia, nadchodzę.
A Was, Eltenowicze, zostawię z jakąś piosenką, tylko jeszcze nie wiem z jaką.
Trzymajcie się.
Pozdrawiam.
A. J.

Witajcie.
Ja naprawdę chciałam… Nie, właściwie chcę napisać coś senswonego. Ale w sumie nie wiem co.
Chyba jest trochę rzeczy, które należałoby tu umieścić, ale żeby to zrobić, muszę to sobie wszystko jakoś
w głowie poukładać. Jakaś muzyczka w tle by mi się przydała, ale nie wiem, czy znajdę coś odpowiedniego
do tego.
O, znalazłam. Jakiś motyw od panny Kasi, Kasieńki, Katarzynki.
No więc, skoro już tak sobie tu piszę, to na początek podzielę się z Wami tą radosnąnowiną, jaką jest
fakt, iż w niedzielę za tydzień, czyli czternastego stycznia jadę do Moni. Do mojej kochanej Moni, którą
widziałam tylko przez 20 minut na Reha For The Blind, a z którą miałam się spotkać w wakacja i co nie
wyszło z pewnych przyczyn. Ale w końcu się udało i jadę do niej na cały tydzień. Wracam w niedzielę,
21 stycznia i cieszę się z tego jak dziecko. Naprawdę się cieszę, bo tak bardzo dawno jej nie widziałam,
no poza tym jednym, małym epizodem. Ale to taki mały fragmencik. A tak naprawdę, na dłużej nie widziałyśmy
się już kawał czasu. W sumie, nawet nie wiem, ile to już minęło, a nie chcę tego liczyć, żeby się nie
pomylić w obliczeniach. 🙂 Także bardzo się cieszę, kto wie, może jakiegoś audio wpisa na blogu z tej
okazji zrobimy? Zobaczymy. 🙂 Zobaczymy, czy Monia się zgodzi.
Druga kwestia, już trochę przeminięta, były święta i Sylwestra, a szczególnie Sylwestra. I gdyby nie
fakt, że z 31 na pierwszego głowa mnie tak potwornie rozbolała, że jedyne, o czym marzyłam to o tym,
by nastała cisza, kompletna i nieodwołalna, to byłoby wszystko w porządku. Nie no, nie ma co narzekać,
i tak było bardzo fajnie, także dziękuję tym, co byli, za tą imprezę, która była naprawdę udana. Nieważne,
że na następny dzień nam coś odbiło i zaczęliśmy się syntezatorami na iOS bawić w najróżniejszych wariantach,
to znaczy i wysoko i nisko, i męskie i żeńskie głosy i… Oj, nie chcielibyście tego słyszeć haha. Naprawdę
byście nie chcieli.
I nie wiem, czy coś jeszcze mam tu napisać. Jak na razie dalekosiężnych planów nie mam, także ten…
Nie no, w sumie mam, ale to jeszcze nic pewnego, więc na razie tu nie napiszę, bo tak naprawdę jutro
ma się wszystko wyjaśnić.
Także na ten moment to tyle, kończę to pisanie i, mam nadzieję, do następnego wpisu.
Pozdrówki.
A. J.

P.S. Ostatnio ktoś, a dokładniej mówiąc Kasia, zapytała mnie, dlaczego na blogu podpisuję się A. J. Dla
niezorientowanych tłumaczę. A. to chyba wiadomo, że od Angeliki? Swoją drogą, nie lubię mojego własnego
mienia. Nie wiem dlaczego, ale zwyczajnie go nie lubię. J. natomiast od Julii. Uwielbiam imię Julia,
a że na trzecie mam Julia, to tak zostało. Bo swojego drugiego imienia z kolei nienawidzę. Ale to chyba
nic dziwnego. Bo gdyby Wam dali na imię Stanisława, chyba też byście nie lubili tegoż właśni imienia.
I tym jakże pozytywnym akcentem mówię Wam pa pa. 🙂