Czuję się jak zombie

Witajcie wszyscy!
Nie, nie czuję się jak śnięta rybka. 😀 Dalej nie wiem, jak czuje się śnięta rybka. 😀 Czuję się natomiast,
jak przysłowiowe zombie. Bo jednak niespanie do godziny 04:00 rano od godziny 01:00 w nocy chyba do
czegoś takiego zobowiązuje, prawda?
W sumie, chciałam napisać o czymś jeszcze, ale w tym momencie nie pamiętam, o czym. Chyba takie rzeczy
niewyspanie robi z człowiekiem, że się nie pamięta, choć się pamiętało wcześniej. Nie, niewyspanie na
pewno robi inną rzecz. Opowiadam Wam to teraz z autopsji.
Byłam w mojej drugiej tyflo. Nie pamiętam, jaki to był miesiąc, chyba paździenik czy coś, nie wiem, mogłabym
to sprawdzić, ale nie mam moich zapisków pod ręką. W każdym razie, na pewno była to środa. Ze wtorku
na środę pociąg ode mnie do Warszawy miałam chyba o dwunastej, więc się spać nie położyłam, a i w sammym
pociągu jakoś zasnąć nie mogłam, podczas gdy moja mamusia, jak zwykle, spała smacznie, chrapiąc przy
tym niemiłosiernie. Ja nie wiem, jak ona to robi, że tak śpi we wszelkich pociągach. No w każdym razie,
w Laskach pojawiłyśmy się chyba po siódmej, więc zdążyłam coś zjeść, napić się i do szkoły, bo w internacie
i tak zostać nie mogłam. OK, etap pierwszy za sobą, bo jakoś do pierwszego budynku, w którym miałam lekcję,
dotarłam. Oczywiście bez pomocy się nie obeszło, bo przy takim wyczerpaniu ja naprawdę logicznie nie
byłam w stanie myśleć. Etap drugi, już gorzej.
O. sprawdziłam, kiedy to było. Październik, dokładnie siódmy. No więc wychodzę sobie z tego jednego budynku,
w którym miałam lekcję, idę do Jabłonek, (dla tych, co nie wiedzą – Jabłonki to szkoła, ona się tak nazywa).
Nie nie, to nie są drzewa, na których rosną jabłka. 😀 Znaczy są, ale nie bawmy się w takie banały, bo
tak może robić tylko jedna osoba. 😀 No więc wychodzę z tego budynku, idę sobie, ale nie zauważyłam zakrętu,
w który powinnam wejść. Wracam się więc, po zorientowaniu się, że zbłądziłam, ale dotarłam do jakiejś
kosiarki, więc znowu wróciłam gdzieś, nie wiedziałam za bardzo gdzie i stanęłam w jednym miejscu. Ale
w panikę nie wpadłam. Akurat miałam jedną, jedyną złotówkę na koncie, czy dziewięćdziesiąt ileś groszy,
nie pamiętam, w każdym razie zadzwoniłam do kolegi z klasy,
na marginesie też Dawida. Mówię, że się zgubiłam, a on takie: "A to gdzie Ty jesteś?". I w rezultacie
wyszło tak, że pani, z którą akurat mieliśmy lekcje mnie zgarnęła i odcholowała. W ogóle, z jaką radością,
coś tam poleciał tekst: "Słoneczko nasze biedne". 😀 Jak jej wszystko opowiedziałam, to
pozwoliła mi napisać sprawdzian z wiersza poleceń następnego dnia. Błogosławiłam ją za to wtedy. 😀 Dodam,
że, oczywiście, nie mogło być inaczej, zdałam go na piątkę. 😀 No co, proste było. 😀
Także takie to rzeczy dzieją się, gdy człowiek nie śpi całą noc lub śpi zaledwie dwie godziny. 🙂
Tym akcentem kończę to moje skrobanie. I módlcie się, abym przetrwała do końca dnia. 🙂
Pozdrawiam.
A. J.